موزه مجازی نقاب

یکی از منابعی که می توان به وسیله آن ردپای بعضی سنن نمایشی را در ایران جستجو کرد ماسک های یافت شده در لرستان هستند.

موزه مجازی نقاب

ماسک در فرهنگ های مختلف (قسمت سوم :آمریکا)

آمریکای شمالی

گروه های ساکن در مناطق ساحلی قطب شمال همواره تمایل زیادی به مذاهب بدوی داشته اند. اما این منطقه دارای یک اسطوره بسیار غنی و تکامل یافته خصوصا در مورد شکار است. در بعضی از مناطق مراسم سالیانه شمنی[1] شامل ماسک های رقص بودند و این ماسک های به شدت انتزاعی، قطعا قابل توجه ترین مصنوعات تولید شده در این منطقه است.

گروه های اسکیموهای آمریکایی به طور گسترده ای متفاوت بوده و یک زبان و شیوه معمولی را به اشتراک نمی گذارند. جای تعجب نیست که سنت های ساخت ماسک شان هم اغلب متفاوت هستند. اگرچه ماسک هایشان از چوب آب اورده ، پوست حیوانات، استخوان ها و پرها ساخته شده اند.

گروه های بومی ساکن ساحل شمال غربی اقیانوس آرام، به طور کلی مهارت خاصی در تولیدات چوبی داشتند. ماسک هایشان اغلب شاهکارهای حکاکی بودند و گاهی بخش هایی از آنها، با آرواره های قابل حرکت، یا یک ماسک در ماسکی دیگر، به وسیله مفتول های خمیده حرکت می کرد. حکاکی ماسک ها مهمترین خصیصه حرفه چوب بود؛ همراه با بسیاری از ویژگی های دیگر که اغلب سودمندگرا و نمادین بودند؛ مثل سپرها، قایق ها، پل ها و خانه ها.

قبایل جنگل نشین، خصوصا در مناطق شمال غربی و اطراف دریاچه های بزرگ توانستند در زمینه فرهنگی به یکدیگر پیوند بخورند. مصنوعات ساخته شده ایروکیوز[2]، ماسک های تماشایی چوبی بودند که صورت های کاذب را نشان می دادند. این ماسک ها که در مراسم شفادهنده استفاده می شدند، از تراشیدن درختان زنده ساخته، و در شکل های گوناگون بسته به عملکرد دقیقشان ظاهر می گردیدند.

ماسک دست ساز چرمی، ساخته ولاسکوئز[3]

صنعتگران پوئبلو[4]، مخصوصا هوپی[5] و زونی[6]، آثار تاثیرگذاری در زمینه تولید ماسک در مراسم مذهبی خود برجای گذاشتند. کاچینا[7]ها، خدا / روح ها، متناوبا به صورتماسک های بسیار ممتاز و استادانه شکل گرفته، و در رقص های آیینی و مذهبی استفاده می شدند. آنها معمولا از چرم به همراه خز، پر و یا برگ ساخته شده اند. بعضی از آن ها صورت را می پوشانند، بعضی همه سر، و اغلب به اشکال بسیار انتزاعی هستند. به نظر می رسد که ماسک های ناواجو[8] از نمونه های اولیه پوئبلو الهام گرفته اند.

اخیرا، نقاب گذاری یکی از ویژگی های رایج سنت های ماردی گراس[9] است که قابل ملاحضه ترینشان در نیوارلئان می باشد. لباس ها و ماسک ها که در اصل از بالماسکه ها الهام گرفته شده اند ، بارها به وسیله اعضاء سازمان برگزارکننده کارناوال در روز ماردی گراس پوشیده می شوند در این روز، قوانین علیه اختفای هویت یک فرد با یک ماسک به حالت تعلیق درمی آید.

آمریکای لاتین

مشخصه اصلی ماسک ها از حدود سال 1200 پیش از میلاد در دوره امریکای پیش اسپانیایی شروع به پدیدار شدن می کند. اگر چه شواهدی دال بر ماسک هایی با شکل های قدیمی تر هم وجود دارد. در رشته کوه های آند، ماسک هایی وجود داشتند که جهت پوشاندن چهره مرده ها از آن ها استفاده می شد. در اصل آنها از پارچه ساخته شده بودند؛ اما بعدها ماسک های دفن ، گاهی از مس چکش خورده و یا طلا و گاه از گل ساخته شدند.

برای قبایل آزتک جمجمه های انسان همچون غنائم جنگی با ارزش بودند و ماسک های ساخته شده از جمجمه غیر معمول نبودند. همچنین ماسک ها به عنوان بخشی از دادگاه استفاده می شد احتمالا ترکیبی سیاسی با اهمیت مذهبی.

در آمریکای لاتین پس از استعمار، سنت های پیشا کلمبیایی با آیین های مسیحی تلفیق شدند و بالماسکه ها و جشن های آنها ادغام شدند. مانند مراسم همه ارواح / روز مرگ توسعه یافتند. با وجود تلاش بسیار زیاد کلیسا برای فرو نشاندن رسوم بومی، ماسک ها به عنوان یکی از مهمترین ویژگی های کارناوال های مردمی و رقص های مذهبی باقی ماندند. مانند رقص مور(Moors )و مسیحیان.

مکزیک به طور خاص، خلاقیت زیادی را در تولید ماسک ها حفظ کرد، که توسط مجموعه دار ها تقویت شد. محل برگزاری مسابقات کشتی، جاییست که در آن پوشیدن ماسک برای شرکت کننده ها معمول است و بسیاری از کشتی گیرانمی توانند قهرمانان قوم محسوب شوند. به عنوان مثال، کشتی گیر محبوب، ال سانتو[10] پوشیدن ماسکش را تا پس از بازنشستگی اش ادامه داد و چهره اش را تنها در سن پیری آشکار کرد، همچنین او با ماسک نقره اش دفن شد.

File:Aztec mask 050910 170205.jpg